O Guy Laliberté γεννήθηκε στο Κεμπέκ το 1959. Ο ίδιος πλανόδιος καλλιτέχνης, έπαιζε ακορντεόν, περπατούσε με ξυλοπόδαρα και κατάπινε φωτιές. Με τη βοήθεια μίας μικρής ομάδας φίλων ίδρυσε το πρώτο τσίρκο του Κεμπέκ που έγινε διάσημο διεθνώς.

Τολμηρός οραματιστής, ο Guy Laliberté αναγνώρισε και καλλιέργησε το ταλέντο των πλανόδιων καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο φεστιβάλ Fête foraine de Baie-Saint-Paul και το 1984 και μαζί τους δημιούργησε το Cirque du Soleil.

Ο Guy Laliberté ήταν ο πρώτος ενορχηστρωτής του γάμου ανάμεσα στους πολιτισμούς και στους καλλιτεχνικούς και ακροβατικούς κλάδους, ένας συνδυασμός που έγινε το σήμα κατατεθέν του Cirque du Soleil. Από το 1984 καθοδηγεί τη δημιουργική ομάδα, συμβάλλοντας σημαντικά στην ανάδειξη της τέχνης του τσίρκου.

Το Cirque du Soleil εξελίχθηκε σε έναν διεθνή οργανισμό, τόσο από την άποψη της σύνθεσής του, όσο και σε σχέση με το πεδίο των δραστηριοτήτων και την επιρροή του. Ο Guy Laliberté πλέον ηγείται ενός οργανισμού που δραστηριοποιείται σε πέντε ηπείρους.

Τον Οκτώβριο του 2007, ο Guy Laliberté ανέλαβε μια δεύτερη δέσμευση ζωής, με τη δημιουργία του ιδρύματος ONE DROP Foundation, που είχε ως στόχο την καταπολέμηση της φτώχειας στον κόσμο, διεκδικώντας την ασφαλή πρόσβαση στο νερό για όλους τους ανθρώπους. Αυτό το καινούριο όραμα πήγαζε από την πεποίθηση ότι το δικαίωμα στο νερό είναι το κλειδί για την επιβίωση των ανθρώπων και των κοινοτήτων παγκοσμίως, αλλά και από τις αξίες που βρίσκονται στον πυρήνα του Cirque du Soleil, δηλαδή ότι η ζωή μας δίνει ό, τι της δίνουμε και η παραμικρή πράξη μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Guy Laliberté έγινε ο πρώτος Καναδός ιδιώτης εξερευνητής του διαστήματος. Η αποστολή του ήταν αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση του κόσμου για το ζήτημα της έλλειψης νερού που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στον πλανήτη Γη. Με τίτλο Μετακινώντας τα Αστέρια και τη Γη για το Νερό, αυτή η πρώτη Ποιητική Κοινωνική Αποστολή στο διάστημα είχε ως στόχο την προσέγγιση των ανθρώπων μέσα από μια καλλιτεχνική πρόταση: μία ειδική εκπομπή 120 λεπτών που θα παρουσίαζε διάφορες παραστάσεις σε 14 πόλεις στις πέντε ηπείρους, συμπεριλαμβανομένου και του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Κύρια Βραβεία και Διακρίσεις
Το 2011 ο Guy Laliberté έγινε μέλος του Canadian Business Hall of Fame. Το 2010, ο Guy απέκτησε το δικό του αστέρι στο θρυλικό Walk of Fame του Χόλυγουντ. Το ίδιο έτος, η κυβέρνηση του Κεμπέκ τον τίμησε, ως μέλος του Ordre de la Pléiade, προάγοντάς τον από Ιππότη (μια διάκριση που πήρε πριν από έξι χρόνια) σε Αξιωματούχο.

Το 2008 τo Πανεπιστήμιο του Laval (Québec) τον τίμησε με ένα επίτιμο διδακτορικό. Ένας χρόνος νωρίτερα, ο Guy Laliberté βραβεύτηκε από την εταιρεία Ernst & Young, ως ο Επιχειρηματίας της Χρονιάς.

Το 2004, έλαβε την υψηλότερη διάκριση του Καναδά, το Order of Canada, από τον Γενικό Κυβερνήτη. Το ίδιο έτος είχε αναγνωριστεί από το περιοδικό Time ως ένας από τους 100 σημαντικότερους ανθρώπους στον κόσμο.

Το 2003 τιμήθηκε από την ομάδα του Condé Nast σε ένα αφιέρωμα στους δημιουργούς και τους καινοτόμους, στα πλαίσια του προγράμματος Never Follow.
Το 2001, έλαβε τον τίτλο Great Montrealer από την Académie des Grands Montréalais.
Το 1997, ο Guy Laliberté έλαβε την υψηλότερη διάκριση του Κεμπέκ, το Ordre National du Québec.

Άλλα βραβεία και διακρίσεις

2009
Κέρδισε το βραβείο Lifetime Achievement που του απονεμήθηκε από την Καναδική Ένωση Μάρκετινγκ

2002
Το όνομα του μπήκε στη λίστα του Walk of Fame του Καναδά

1998
Κέρδισε το βραβείο Visionary από το American Craft Museum (σήμερα Museum of Arts and Design in New York)

1996
Τιμήθηκε με το βραβείο Vision Nouvelle στο 43ο Γκαλά Εμπορίου (Κεμπέκ)

1988
Διακρίθηκε ως η Προσωπικότητα της Χρονιάς, στο Γκαλά La Presse (Κεμπέκ)

1988
Βραβεύτηκε ως ο Επιχειρηματίας της Χρονιάς, από το περιοδικό Les Affaires (Κεμπέκ)

O Franco Dragone άφησε τη σφραγίδα του σε πολλές από τις δημιουργίες του Cirque du Solei με το ποιητικό και το κοινωνικό του όραμα.
Μεταξύ του 1985 και 1998, ο Dragone δημιούργησε μερικές από τις σημαντικότερες παραγωγές του Cirque du Soleil όπως: το Cirque du Soleil (1985), το La magie continue (1986), το We reinvent Circus (1987), το Nouvelle expérience (1990), το Saltimbanco (1992), το Mystère (1993), το Alegría (1994), το Quidam (1996), το La Nouba και το "O" (1998).

Σκηνοθέτησε επίσης την παράσταση μεγάλου μήκους Alegría, η οποία έκανε πρεμιέρα την άνοιξη του 1999.
Ο Franco Dragone έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του αμαλγάματος πολιτισμών και καλλιτεχνικών κλάδων, που χαρακτηρίζει όλες αυτές τις παραγωγές.
Πριν τη συνεργασία του με το Cirque du Soleil το 1985, δούλεψε σε αρκετά θέατρα της Ευρώπης. Γεννημένος στην Ιταλία, ο Dragone μεγάλωσε στο La Louvière, μία βιομηχανική πόλη στο Βέλγιο. Το 2000, αμέσως μετά τη μετακόμιση του πίσω στη γενέτειρά του, ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Dragone.

Όταν ο Gilles Ste-Croix ανακοίνωσε στους γονείς του ότι ήθελε να δουλέψει στο χώρο του θεάματος, του απάντησαν: «Οτιδήποτε εκτός απ’ αυτό!»
Ο Ste-Croix μεγάλωσε στην επαρχεία του Κεμπέκ, αλλά ήταν αποφασισμένος να μην μείνει εκεί. Έγινε χίπης και νομάς, ζούσε σε κοινόβια, καταλήγοντας τελικά στη Δυτική Ακτή, όπου παρακολούθησε κάποια μαθήματα υποκριτικής.
Ο Ste-Croix έκανε πολλές προσπάθειες να συμμορφωθεί, δούλεψε ακόμη και ως υπάλληλος σ’ ένα γραφείο αρχιτέκτων, αλλά βαθιά μέσα του ήξερε ότι δεν ήταν προορισμένος για μία συμβατική επαγγελματική σταδιοδρομία.
Ταυτόχρονα, η αναζήτηση του για ένα επάγγελμα δεν ήταν καθόλου ασαφής. Πάντα είχε την ισχυρή επιθυμία να πετύχει επαγγελματικά και να φέρνει χαρά στους ανθρώπους.
Ωστόσο, η είσοδος του στο χώρο του θεάματος έγινε με τον πιο ασυνήθιστο και απρόβλεπτο τρόπο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Gilles Ste-Croix ζούσε σε ένα κοινόβιο στην Victoriaville του Κεμπέκ, μαζεύοντας μήλα για να ζήσει. Μια μέρα σκέφτηκε ότι η δουλειά του θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν μπορούσε να δέσει από τα πόδια του τη σκάλα που χρησιμοποιούσε και έτσι έφτιαξε το πρώτο του ζευγάρι ξυλοπόδαρα.
Έτυχε μία μέρα ένας φίλος να του αναφέρει το θέατρο Bread and Puppet κοντά στο Βερμόντ, το οποίο έκανε αρκετές παραστάσεις με ξυλοπόδαρους. Ο Ste-Croix επισκέφτηκε το θέατρο και συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις δεξιότητες του στον ευρύτερο κόσμο της ψυχαγωγίας.
Το 1980, ο Gilles Ste-Croix και μια ομάδα πλανόδιων καλλιτεχνών ίδρυσαν την ομάδα Échassiers de Baie-Saint-Paul. Στη συνέχεια διοργάνωσαν ένα φεστιβάλ δρόμου το οποίο ονόμασαν Fête foraine de Baie-Saint-Paul, το οποίο τελικά τους οδήγησε στην ίδρυση του Cirque du Soleil το 1984 μαζί με τον Guy Laliberté.
Το 1984 και το 1985, ο Gilles Ste-Croix σχεδίασε για το Cirque du Soleil πολλά νούμερα με ξυλοπόδαρα, στα οποία συνήθως αναλάμβανε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1988 έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του Cirque du Soleil και ταυτόχρονα ήταν υπεύθυνος για την εύρεση νέων ταλέντων σ’ όλο τον κόσμο. Υπήρξε Διευθυντής του δημιουργικού τμήματος για τις παραγωγές του Cirque du Soleil την περίοδο 1990-2000, όπως το Nouvelle Expérience, το Saltimbanco, το Alegría, το Mystère, το Quidam, το La Nouba, το “O” και το Dralion. To 1992 σκηνοθέτησε το Fascination, η πρώτη παράσταση που παρουσίασε το Cirque du Soleil στην Ιαπωνία. Σκηνοθέτησε επίσης το 1997 στη Γερμανία την πρωτοποριακή παράσταση καμπαρέ, το Pomp Duck and Circumstance.
Το 2000, ενώ συνέχισε να δουλεύει ως σύμβουλος του Cirque du Soleil, o Gilles Ste-Croix αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα από τα μεγαλύτερά του όνειρα: έχοντας έναν παθιασμένο ενδιαφέρον για τα άλογα, ίδρυσε τη δικιά του εταιρεία και δημιούργησε το 2003 την παράσταση Cheval-Théâtre, με πρωταγωνιστές 30 άλογα και πολλούς ακροβάτες, κάνοντας περιοδεία σε 10 πόλεις της Βόρειας Αμερικής.
Από τον Δεκέμβριο του 2002, ο Gilles Ste-Croix επέστρεψε στο Cirque du Soleil ως Αντιπρόεδρος του δημιουργικού τμήματος. Τον Ιούλιο του 2006 προτάθηκε για Πρώτο Αντιπρόεδρο του δημιουργικού τμήματος.

Η Dominique Lemieux σχεδίασε τα κουστούμια για τις παραγωγές του Cirque du Soleil την περίοδο 1989-1998. Άφησε το μοναδικό της αποτύπωμα σε κάθε μία παραγωγή που ανέλαβε: We Reinvent the Circus (1989), Nouvelle Expérience (1990), Saltimbanco (1992), Mystère (1993), Alegría (1994), Quidam (1996), "O", La Nouba (1998), Corteo (2005), ZAIA (2008) και Banana Shpeel (2009).
Ως σχεδιάστρια ενδυμάτων, η Dominique κάνει κάτι περισσότερο από το να ντύνει τους καλλιτέχνες. Τα σχέδιά της παίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των φανταστικών χαρακτήρων που κατοικούν το σύμπαν του Cirque du Soleil.
Έχοντας ένα πολύ έμπειρο μάτι, η Dominique υφαίνει χρώματα, γραμμές και υφάσματα για να δημιουργήσει μυθικά κουστούμια. Αλλά η επιλογή του υφάσματος δεν καθορίζεται μόνο από το αισθητικό κριτήριο. Για την Dominique, η κατανόηση της αλληλεπίδρασης του δέρματος με τις ίνες, την κίνηση, τη φωτιά ή το νερό, είναι ζωτικής σημασίας, καθώς δεν παραβλέπει ποτέ τις ανάγκες των καλλιτεχνών.
Το πάθος της Dominique για τη ζωγραφική ξεκίνησε σε πολύ νεαρή ηλικία και την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Κονκόρντια. Μετά την αποφοίτηση, εργάστηκε ως art designer και εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Αργότερα γράφτηκε στο μάθημα σχεδίου του Εθνικού Θεάτρου του Καναδά, όπου τα μαθήματα ζωγραφικής και σχεδιασμού κουστουμιών εκτόξευσαν την καριέρα της σε μία καινούρια κατεύθυνση.
Από το 1986 έως το 1988 συνεργάστηκε ως βοηθός με τον François Barbeau, ένας από τους κορυφαίους σχεδιαστές ενδυμάτων και επίσης καθηγητής στο Εθνικό Θέατρο του Καναδά. Την περίοδο αυτή, έχει συμβάλλει σε πολλές δημιουργίες που μπορούσε κανείς να θαυμάσει στις σκηνές της πόλης.
Στο Banana Shpeel, η Dominique Lemieux, παρουσίασε ένα μείγμα που συνδύαζε το ρετρό με το μοντέρνο. «Οι γραμμές των κουστουμιών θυμίζουν την εποχή του vaudeville, ενώ τα υφάσματα και τα υλικά είναι σύγχρονα», μας λέει. «Αυτό που ξεχωρίζει αυτά τα κουστούμια είναι η αντιπαράθεση των δύο. Χρησιμοποίησα την ψευδαίσθηση ως μοτίβο, πηγαίνοντας σταδιακά από το μονόχρωμο στο χρώμα, λαμπερά υλικά και υφάσματα που θυμίζουν το στόμφο του κόσμου του vaudeville. Το Banana Shpeel είναι γεμάτο αντιθέσεις: O David Shiner λατρεύει τα άκρα - κάποια φορά τα κουστούμια του αντανακλούν μακιαβελικούς χαρακτήρες και κάποια άλλη, αγγελικούς.

Ο Rene Dupéré έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού σύμπαντος του Cirque du Soleil στα πρώτα του δέκα χρόνια. Η μουσική του για τις παραστάσεις Nouvelle Expérience, We Reinvent the Circus, Saltimbanco, Mystère και Alegría αντηχεί - και συνεχίζει να αντηχεί - και εκτός της σκηνής.
Την περίοδο 1994-1995, τα άλμπουμ Alegría και Mystère ήταν για πολλές εβδομάδες στις κορυφές των Billboard charts στην κατηγορία world music. To 1995 και το 2004 το Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ στο Μόντρεαλ απέτισε φόρο τιμής στον Rene Dupéré και το Cirque du Soleil.
Ένας μαέστρος των υβριδικών μουσικών στυλ, ο Rene σύνθεσε κάποια μουσικά κομμάτια για τις τελετές εορτασμού της ένωσης του Χόνγκ Κόνγκ με την Κίνα το 1997. Την επόμενη χρονιά, δημιούργησε τη μουσική για την παγκόσμια περιοδεία του ολλανδικού Holiday on Ice. Επίσης έγραψε μουσική για πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες.
Ο Rene Dupéré κέρδισε πολλά βραβεία και διακρίσεις. Δέχτηκε δύο φορές το βραβείο Hagood Hardy, από τους Συγγραφείς και Εκδότες Μουσικής του Καναδά και το Σύλλογο των Συνθέτων. Είναι επίσης γνωστός για το “Ismya Vova”, μία σύνθεση για τη διαφημιστική καμπάνια των αεροπορικών γραμμών Air Canada, η οποία κέρδισε το 1998 ένα Χρυσό Βραβείο στο Φεστιβάλ Διαφήμισης της Νέας Υόρκης, στην κατηγόρια Best Original Music. Το Πανεπιστήμιο Laval τον βράβευσε με ένα επίτιμο διδακτορικό για την συνεισφορά του στη μουσική του Κεμπέκ.
Το 1998, ο Rene σχημάτισε τη δικιά του δισκογραφική εταιρεία, Netza και κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ τον Οκτώβριο του 2002. Το 2004 επέστρεψε στο Cirque du Soleil, για πρώτη φορά από τη δημιουργία της Alegría το 1994, για να συνθέσει και να ενορχηστρώσει τη μουσική για το σόου KÀ.

Από το 1990 έως το 1998 τα σκηνικά των παραγωγών του Cirque du Soleil γεννήθηκαν από τη φαντασία του Michel Crête: το Nouvelle Expérience, το Fascination, το Saltimbanco, το Mystère, το Alegría, το Quidam, το "O" και το La Nouba. Βοήθησε επίσης στο σχεδιασμό των τριών θεάτρων που φιλοξενούν τα σόου του Cirque du Soleil στο Λας Βέγκας και στο Ορλάντο. Το 1998, ο Michel Crête έλαβε το βραβείο του Entertainment Design για την «Παραγωγή της Χρονιάς» για το “O”.
O Michel Crête πρώτο-συνεργάστηκε με Cirque du Soleil το 1986 ως σχεδιαστής ενδυμάτων για το σόου We reinvent Circus. Οι δημιουργίες αυτού του σόου, του έφεραν ένα βραβείο Gémeaux και ένα Gemini για τα καλύτερα κουστούμια.
Αφού αποφοίτησε το Πρόγραμμα Σκηνογραφίας στο Εθνικό Θέατρο του Καναδά το 1984, ο Michel Crête γρήγορα έγινε ένας από τους πιο περιζήτητους σχεδιαστές σκηνικών στο Μόντρεαλ. Την περίοδο 1985-1991, σχεδίασε κουστούμια και σκηνικά για περίπου σαράντα παραστάσεις, συνεργαζόμενος με διάσημους σκηνοθέτες και αστέρια της σκηνής του Κεμπέκ. Τρεις συνεχόμενες φορές, από 1989 έως το 1991, το Montreal's Théâtre du Nouveau Monde τον τίμησε με το βραβείο Prix Gascon-Roux για τον καλύτερο σχεδιασμό σκηνικών.
Το 2001, σχεδίασε τη σκηνή και τα σκηνικά για το Cheval, μία παραγωγή του Cheval-Théâtre, ομάδα της οποίας ιδρυτής είναι ο Gilles Ste-Croix.

Με τη διεύθυνση φωτισμού για το σόου ΚÀ, ο Luc Lafortune ολοκληρώνει τη 12η δημιουργία του για το Cirque du Soleil. Ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Cirque du Soleil στις αρχές του 1984. Εκείνη τη χρονιά, προσλήφθηκε ως τεχνικός φωτισμού backstage. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε τον έλεγχο φωτισμών για μία οκτάμηνη περιοδεία. Από τότε, οι δημιουργίες του έχουν ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο.
Στο Cirque du Soleil, το βιογραφικό του περιλαμβάνει τα σόου We Reinvent the Circus, Fascination, Nouvelle Expérience, Saltimbanco, Mystère, Alegría, Quidam, "O", La Nouba, Dralion, Varekai και Zumanity. Ήταν επίσης ένας από τους διευθυντές φωτογραφίας στη βιντεοσκόπηση του σόου Quidam.
To 2002 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Robert Lepage για το σχεδιασμό των φωτισμών της παγκόσμιας περιοδείας του Βρετανού τραγουδιστή Peter Gabriel, το Growing Up, και με πολλούς άλλους διεθνούς φήμης καλλιτέχνες. Από το 1996 δούλεψε μεταξύ άλλων με τους No Doubt, The Eagles, Gipsy Kings και Swiss Circus Salto Natale.
O Luc Lafortune σπούδασε παραγωγή θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Concordia στο Μόντρεαλ. Αρχικά, είχε ενδιαφερθεί στο σχεδιασμό σκηνικών. “Μία μέρα, κατά τη διάρκεια μίας πρόβας, ανακάλυψα τη δυνατότητα του φωτός να επαναπροσδιορίσει έναν χώρο, να συνεισφέρει στην εικόνα και στην ατμόσφαιρα μίας παράστασης”, είπε.
Η εμπειρία έμπνευσε ένα πάθος, το οποίο διαχέεται στο έργο του σήμερα.
Η υπεροχή του έργου του, του απέφερε πολλά βραβεία. Το 1992, για το σχεδιασμό των φωτισμών για την παράσταση Saltimbanco, πήρε το βραβείο Drama-Logue Theatre που του απονεμήθηκε από το περιοδικό με ομώνυμο τίτλο με έδρα στην Καλιφόρνια. Το 1994 επιλέχθηκε ως ο σχεδιαστής της χρονιάς από το περιοδικό Lighting Dimensions International (LDI). Το 1997, το σόου των Martin Professionals, The Atomic Lounge, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Luc Lafortune, κέρδισε το βραβείο του ίδιου περιοδικού στην κατηγορία καλύτερου φωτισμού. Το 1998 κέρδισε ένα βραβείο Entertainment Design για τον φωτισμό της παράστασης “O”.
Τακτικά, ο Luc Lafortune είναι καλεσμένος να μοιράζεται τη γνώση και τις σκέψεις του με τους φοιτητές και τους επαγγελματίες σ’ όλο τον κόσμο.

Η Debra Brown είναι γνωστή παγκοσμίως για τις μοναδικές της χορογραφίες που συνδυάζουν ακροβατικά και χορό. Η πρώτη της συνεργασία με το Cirque du Soleil ξεκίνησε το 1987, ως χορογράφος του σόου We Reinvent the Circus και στη συνέχεια των παραστάσεων Nouvelle Expérience, Saltimbanco, Alegría, Mystère, Quidam, “O”, La Nouba, Corteo, μίας πράξης στο Zumanity, ZED, Zarkana και Michael Jackson THE IMMORTAL World Tour. Συνεργάστηκε επίσης με καλλιτέχνες και ομάδες από ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών κλάδων στο Festival Mondial du Cirque de Demain (Παρίσι, 1990), στην όπερα του John Corigliano, The Ghosts of Versailles, που παρουσιάστηκε στη Metropolitan Opera στη Νέα Υόρκη και στο Ring Cycle του Wagner, στη σκηνή της Λυρικής Όπερας στο Chicago.
Το 1994, η Debra δημιούργησε το Apogeé, μία παραγωγή 50 λεπτών που συνδύαζε μπαλέτο και τραμπολίνο, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Τορόντο και παρουσιάστηκε επίσης στο Los Angeles και San Francisco, σε φιλανθρωπική εκδήλωση κατά του AIDS, φιλοξενούμενη από την Elizabeth Taylor και τον Μagic Johnson. Το 1995, συνεργάστηκε με τον Luciano Pavarotti στην παραγωγή της Metropolitan Opera, La Fille du Régiment στη Νέα Υόρκη. H Debra χορογράφησε το βίντεο Jaded των Aerosmith και την σκηνική τους εμφάνιση για τα American Music Awards το 2001, καθώς και την παγκόσμια περιοδεία της Madonna, Drowned. Η Debra συνεργάστηκε και με άλλους καλλιτέχνες, όπως η Shakira, ο Wyclef Jean και Céline Dion. Οι συνεργασίες της στον κινηματογράφο περιλαμβάνουν το Catwoman, Van Helsing και Barney’s Great Adventure. Κέρδισε το βραβείο Innovative Choreography για την εξαιρετική της συνεισφορά στη χορογραφία και στον χορό, στο 14ο Bob Fosse Awards, στο Los Angeles το 1997. Το 2002, κέρδισε ένα βραβείο Emmy για τη χορογραφία μίας πράξης του Cirque du Soleil για τα βραβεία Academy.

Ο Guy Desrochers ανέλαβε το σχεδιασμό ήχου για τις παραστάσεις Nouvelle Expérience (1992), Fascination (1992) και Dralion (1999). Παθιασμένος καλλιτέχνης, δημιούργησε επίσης το μουσικό θέμα για τις περιοδείες της Alegría στη Βόρεια Αμερική, Ευρώπη και Ασία.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ανέλαβε την επιμέλεια του ήχου για παραστάσεις, φεστιβάλ, εκδηλώσεις και γκαλά, συνεργαζόμενος με ένα πλήθος καλλιτεχνών σ’ ένα ευρύ φάσμα ειδών μουσικής. Υπέγραψε την επιμέλεια ήχου για τέσσερις όπερες που ανέβηκαν στις σκηνές του Μόντρεαλ: Nelligan, Aïda, Carmen και Les Ailes du Feu, ένα έργο του συνθέτη Phillipe Leduc. Δούλεψε παράλληλα με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως ο Bryan Adams, η Céline Dion, ο Chris de Burgh και ο André-Philippe Gagnon.
Το εξαιρετικό του έργο, του απέφερε πολλές υποψηφιότητες για βραβεία από το Quebec TV και τη βιομηχανία του θεάματος γενικότερα. Το 1994, ο Desrochers κέρδισε ένα βραβείο Felix στην κατηγορία καλύτερου σχεδιαστή ήχου από το «Association québécoise de l'industrie du disque, du spectacle et de la vidéo»(ADISQ).
Το 2001, ανέλαβε τον ήχο για το σόου Cheval, μία παραγωγή του Cheval-Théâtre, μία ομάδα που ιδρύθηκε από τον Gilles Ste-Croix.
Το 2002, ο Guy Desrochers έφυγε απ’ τη ζωή αλλά μέσα από το σόου Dralion παραμένει ζωντανός στις μνύμες μας.