To 1982 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός δίσκος, που φέρει το όνομά της. Περιέχει κομμάτια δικά της και άλλων συνθετών, όπως ο Roque Navaja, o Noel Soto και ο Carlos Narea. Ο τρίτος δίσκος είναι, όμως, που της χαρίζει την πρώτη επιτυχία, χάρη στο κομμάτι "Rufino". Ο πέμπτος δίσκος - τελευταία συνεργασία με τη δισκογραφική Zafiro - παρουσιάζει στους ακροατές μία Luz καλύτερη από ποτέ: λιγότερο επιθετική, αλλά συγχρόνως δυνατή στην ερμηνεία μπαλάντας.

Το 1989 υπογράφει συμβόλαιο με τη Hispavox και το νέο άλμπουμ, "Luz V", με παραγωγούς τον Paco Trinidad και τον Chucho Merchán, πουλάει 300.000 αντίτυπα. Κλασικά κομμάτια θεωρούνται πλέον τα "Te Dejé Marchar" και "No Me Importa Nada". Από τον επόμενο δίσκο ("A Contraluz"), το "Piensa En Mí", μπολέρο του Agustín Lara, επιλέγει ο Almodóvar, για κεντρικό μουσικό θέμα της ταινίας του "Ψηλά Τακούνια" ("Tacones Lejanos") και εκτινάσσει στα ύψη τη δημοτικότητά της. Τόσο μεγάλη είναι η επιτυχία, που η Luz αποφασίζει να θέσει νέες βάσεις στην καριέρα της. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1995, κυκλοφορεί νέο άλμπουμ, με τίτλο "Como La Flor Prometida". Η ίδια ομολογεί ότι είναι ο δίσκος για τον οποίο δούλεψε σκληρότερα απ’ όλους στη μουσική της πορεία. Εξάλλου, τα 500.000 αντίτυπα που έφτασε, το επιβεβαιώνουν.

Το 1999 δίνει νέα ώθηση στην καριέρα της, αυτή τη φορά στη Γαλλία, όπου γνωρίζει μεγάλη επιτυχία μία συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τρεις εκ των οποίων κυκλοφορούν σε γαλλικούς στίχους ("No Me Importa Nada", "Es Por Ti" και "Entre Mis Recuerdos"). Δίνει εντυπωσιακή συναυλία στο Olympia του Παρισιού και την ίδια χρονιά βγάζει νέο δίσκο, "Un Mar De Confianza". Το κομμάτι "Mi Confianza" λαμβάνει το βραβείο Ondas καλύτερου τραγουδιού και η Luz ξεκινά περιοδεία σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το 2001 λαμβάνει, μαζί με τον Pablo Guerrero, το βραβείο Goya καλύτερης μουσικής επένδυσης για το κομμάτι "Tu Bosque Animado", από το soundtrack της ταινίας κινουμένων σχεδίων "El Bosque Animado" (Στα ελληνικά κυκλοφόρησε σε DVD, με τίτλο "To Μαγεμένο Δάσος"). Επίσης, ερμηνεύει το κομμάτι "Sumisa", για την ταινία "Sólo Mía". Όπως έλεγε ένα σχόλιο, που γράφτηκε για έναν δίσκο της εκείνη την εποχή, η Luz διατηρεί μία δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στη ζωή και τη δημιουργία. Θέλει το χρόνο της και για τα δύο και τα φροντίζει εξίσου. Γι’ αυτό περνούν τέσσερα χρόνια για να κυκλοφορήσει το "Con Otra Mirada" (2002) και δύο ακόμα για το "Sencilla Alegría" (2004), το οποίο ηχογραφεί στα γαλλικά στούντιο Du Manoir, με παραγωγό τον Javier Limón. Η φωνή της Luz είναι πληθωρική και πειραματίζεται σε ρυθμούς jazz και flamenco. Συνεργάζεται με τον Chris Barron (Spin Doctors), τον τρομπετίστα Jerry González, τον κιθαρίστα Olivier Durán (Elliot Murphy), και τους Pablo Guerrero, Rui Veloso, Niño Josele, Quique González και Pablo Novoa. Σε αυτή τη δουλειά συγκαταλέγεται και το "Negra Sombra", ποίημα της σπουδαίας γαλικιανής ποιήτριας Rosalía de Castro, μελοποιημένο από τον Juan Montes Capón, που ακούγεται στην ταινία "Η Θάλασσα Μέσα Μου" ("Mar Adentro"), του Alejandro Amenábar.

To 2005 κυκλοφορεί μία νέα συλλογή, με τριάντα επιτυχίες της. Ο τίτλος, "Pequeños, Medianos Y Grandes Éxitos", δηλαδή "Μικρές, Μεσαίες Και Μεγάλες Επιτυχίες", δίνει το στίγμα του περιεχομένου. Όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους, έτσι και με τα τραγούδια: υπάρχουν αυτά που γίνονται καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι και η Luz, μετά από 25 χρόνια πορείας στον χώρο του τραγουδιού, προσθέτει στις επιτυχίες εκείνα τα κομμάτια που ωρίμασαν μέσα στην καρδιά και τη μνήμη του κόσμου.

Τον επόμενο χρόνο, η συλλογή επανεκδίδεται για τη Γαλλία. Περιλαμβάνει το "Un Nuevo Día Brillara" ("Duel Au Soleil"), σε ντουέτο με τον Étienne Daho και το "En Un Siglo Ya Verás", σε ντουέτο με τον Raphaël. Τον Απρίλιο του 2006, η δημοσιογράφος Magda Bonet παρουσιάζει στη Βαρκελώνη τη βιογραφία τής Luz, "Mi Memoria Es Agua" ("Η Μνήμη Μου Είναι Νερό"), τίτλο που δανείστηκε από ένα κομμάτι της.

Η Luz αναγκάζεται να διακόψει την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου της "Sencilla Alegría", όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Τον Ιανουάριο του 2007 υποβάλλεται σε εγχείρηση και τον Ιούνιο, μέσω της ιστοσελίδας της, κάνει γνωστό ότι ξεπέρασε τη νόσο. Στους μήνες που μεσολάβησαν, εκείνη, γεμάτη έμπνευση, έγραφε και συνέθετε και τον επόμενο. Αύγουστο έγινε η ηχογράφηση των τραγουδιών στα στούντιο Town House του Λονδίνου, με συνεργάτες όπως ο Tino DiGeraldo (κρουστά), ο Robbie McIntoch (κιθάρα), ο Paul Wickens "Wix" (πλήκτρα) και ο Pino Palladino (μπάσο). Ο Paco Trinidad έκανε την παραγωγή και ο Darren Allison δούλεψε ως μηχανικός ήχου και μιξάζ. Έτσι κάνει την εμφάνισή του το νέο της άλμπουμ, "Vida Tóxica" ("Τοξική Ζωή"). Ο τίτλος κάνει αναφορά τόσο στη χημειοθεραπεία, στην οποία υποβλήθηκε, όσο και στην καθημερινότητα του καθενός μας, αφού τόσο συχνά βρισκόμαστε εκτεθειμένοι σε τοξικές ουσίες. Ο δίσκος έγινε γρήγορα χρυσός, ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα 40.000 αντίτυπα και ακόμη θεωρείται ο πιο ποιητικός δίσκος της καριέρας της. Συναντάς το καλύτερο rock της Luz - αυτό που της έδωσε τον τίτλο της γυναίκας που γέννησε το rock στην Ισπανία - να εναλλάσσεται με έξυπνο ποπ, όμορφες μπαλάντες, μυστηριώδη blues...

Το 2017, η Luz Casal επιστρέφει στη δισκογραφία και ταυτόχρονα στο είδος που την ανέδειξε, στο ερωτικό τραγούδι. Ο δίσκος αυτός είναι ένα αφιέρωμα στην αξέχαστη Dalida και η Luz να μεταδώσει με την εκπληκτική ερμηνεία της, κάθε λεπτή απόχρωση των μεγάλων επιτυχιών της μεγάλης Γαλλίδας τραγουδίστριας.

Τον Μάιο του 2018 κυκλοφόρησε το νέο της CD με τίτλο QUE CORRA EL AIRE και έγινε αμέσως ανάρπαστο. Η επιτυχία είναι παγκόσμια γιατί η φωνή της Luz είναι ιδιαίτερη. Σαν τη θάλασσα, πότε ήρεμη και πότε θυμωμένη, μοιάζει να κουβαλάει κάτι από την υγρασία της Γαλικίας, από τους κελτικούς μύθους, που κρύβονται στα καταπράσινα δάση της πατρίδας της, από την ορμή των πελώριων κυμάτων του Ατλαντικού. Κι όμως, μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα και με το παραμικρό τέχνασμα ή χροιά στη φωνή της, είναι ικανή να μας ξεσηκώσει, να μας κάνει ν’ ανατριχιάσουμε, να συγκινηθούμε, να χαμογελάσουμε. Όπως το φως (luz), που άλλοτε μπαίνει λιγοστό κι άλλοτε εισβάλλει εκτυφλωτικό στο δωμάτιο…