Ο Ιβάν Βασίλιεφ…για τον Ιβάν Βασίλιεφ!

Άρχισα να χορεύω σε ηλικία τεσσάρων ετών, ακολουθώντας για παρέα στην σχολή χορού τον αδελφό μου Βίκτωρ. Το «είσαι ακόμη πάρα πολύ μικρός, δεν μπορούμε να σε δεχτούμε» άλλαξε με την υπομονή και την επιμονή μου και από τότε ανεξάρτητα αν φοιτούσα σε μία σχολή σύγχρονου ή κλασικού χορού, ή στην Ακαδημία Μπαλέτου, πάντα ήμουν τουλάχιστον τρία –τέσσερα χρόνια νεότερος απ’ τους συμφοιτητές μου. Στην αρχή οι άλλοι δεν διέκριναν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο σε εμένα, μέχρι και τα 12 χρόνια μου όπου κέρδισα έναν διαγωνισμό παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα για ενήλικες. Το ίδιο συνέβη και στην Ακαδημία Μπαλέτου, όπου εκτός της μικρότερης ηλικίας μου, έγινα επίσης δεκτός κατευθείαν στο τρίτο έτος. Κι εκεί οι αμφιβολίες εξανεμίστηκαν όταν άρχισα να κερδίζω τα πρώτα μετάλλια.

Η πιο συγκινητική στιγμή μου όμως σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες διακρίσεις και βραβεία, ήταν το 2005 στον διαγωνισμό της Μόσχας, στην σκηνή του θεάτρου Μπολσόι. Από τότε υπήρξαν φυσικά πολλές σημαντικές στιγμές στην επαγγελματική μου ζωή, στην Μετροπόλιταν Όπερα, στο Κόβεντ Γκάρντεν, στην Σκάλα κ.α.

Ξεκίνησα την καριέρα μου κόντρα στις προβλέψεις, τις αμφιβολίες, τα ερωτηματικά. Μία Ρωσική παροιμία λέει πως «αν φοβάσαι τους λύκους, μην περπατήσεις στο δάσος». Απλά εγώ δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Παραμέρισα τις ανασφάλειές μου και πήρα την ευκαιρία μου.

Ο κόσμος λέει πως ξεχωρίζω γιατί αψηφώ με ευκολία τους νόμους της βαρύτητας. Για τις κινήσεις, τις πιρουέτες, το ότι μένω παραπάνω στον αέρα στα άλματά μου. Δεν ξέρω πως το κάνω. Δεν μπορώ να πω αν είναι αποτέλεσμα της πολλής δουλειάς ή του ταλέντου. Δεν πήγα ποτέ σε γυμναστήριο αλλά είμαι δυνατός. Ίσως λοιπόν να είναι δώρο της φύσης. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω να δουλεύω πάνω στα άλματα και να τελειοποιώ τις κινήσεις. Ο κύριος στόχος μου είναι να είμαι διαρκώς σε κίνηση, να προχωρώ, να βελτιώνομαι, να δοκιμάζω και να μαθαίνω, να μην σταματώ ποτέ. Πάντα όταν βγαίνω στην σκηνή έχω την ίδια σκέψη: Αυτή η παράσταση πρέπει να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.

Νοιώθω μεγάλη τιμή αλλά και τεράστια ευθύνη να με συγκρίνουν με τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ και τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ. Εκείνοι ήταν θρύλοι κι εγώ απλά ένας χορευτής. Όσο για τη δική μου προσέγγιση απέναντι τους, όταν ήμουν μικρός θαύμαζα περισσότερο τον Μπαρίσνικοφ, ήταν το πρότυπό μου. Τώρα όμως νιώθω πιο κοντά στον Νουρέγιεφ. Με εμπνέει το πνεύμα και η ζωώδης ενέργειά του.